De composities van de artiest zullen ons dus zeker verbazen. Van zodra de eersteverwondering een beetje is weggeëbd, komen de onvermijdelijke bedenkingen:“Wat? Kunnen die tuigen vliegen? Maar zelfs de meest doeltreffende schroeven,wieken of vleugels kunnen deze objecten niet in de lucht houden! Toch?” De twijfelsteekt inderdaad al gauw de kop op, want de toeschouwer wordt geconfronteerd met een symbiose, een eenheid, een poëzie. De kijker is gecharmeerd - betoverd zelfs - en gaat zich meteen afvragen “En waarom ook niet?” Jean Leclercqz maakt van zijn toeschouwer een hedendaagse Icarus, de toeschouwer die van het onmogelijke gaat dromen.